Rozdział 10 - I don't recognize you, baby.

 Z dedykacją dla Faith. ♥ 

 

- Madeleine, nie pozwolę Ci na to! - wydarł się Joe i spojrzał na mnie z odrazą.

- Joe, to jest moje życie i moja decyzja. - odparłam i otarłam łzy z policzków.

- Dlaczego chcesz zabić dziecko?! Jak możesz?! Gdzie podziała się ta roześmiana, wesoła Maddie, która karmiła ptaki w parku?

- Przestań. - wymamrotałam i ukryłam twarz w dłoniach. Anthony chodził niespokojnie po pokoju i co chwilę na mnie spoglądał. Przez kilkanaście minut trwaliśmy w ciszy.

- Zostawię Cię jeśli poddasz się aborcji. - powiedział i usiadł naprzeciwko mnie.

- Joe, nie mów tak, błagam.

- Ten pierdolony Karl zrobił Ci wodę z mózgu. Boisz się tego, że przez ciążę przytyjesz, czy co, kurwa?

- Zostaw mnie samą. Na chwilę.

Anthony wyszedł, trzasnął drzwiami, a po chwili usłyszałam wiązankę przeróżnych przekleństw.

Czułam, że mój związek wisi na włosku. Coraz rzadziej widywałam się z Joe. W dodatku zaszłam w ciążę. Miałam pewność, że nie jest to dziecko Jimmy'ego. Nie widziałam się z nim cztery miesiące, a lekarz powiedział, że to dopiero siódmy tydzień ciąży.

Nie chciałam dziecka, nie byłam na to gotowa. Chciałam wykorzystać szansę jaką podarował mi los. Bycie modelką nigdy nie było moim marzeniem, ale dzięki temu mogłam zarabiać pieniądze, poznawałam ciekawych ludzi, nie chciałam tego kończyć.

Żałowałam, że powiedziałam o tym wszystkim Anthony'emu. Mogłam załatwić sprawę po cichu, uniknęłabym tym samym zbędnych kłótni.

- Mogę? - spytał brunet i wychylił głowę zza drzwi. Przytaknęłam. - Przepraszam, nie powinienem na Ciebie krzyczeć, ale Maddie, zrozum, że to nie mieści mi się w głowie. Przecież od zawsze kochałaś dzieci, byłaś wolontariuszką w domu dziecka, zawsze zachwycałaś się Cassie. Mamy szansę na stworzenie rodziny. Nasz zespół się rozwija, coraz więcej gramy, może uda nam się wydać płytę. Moglibyśmy kupić jakieś małe mieszkanie z dala od Stevena. Bylibyśmy sami, tylko my i nasze dziecko.

- Wiele rzeczy zmieniło się od tamtego czasu. Po prostu nie chcę dziecka, przynajmniej nie teraz. - odparłam stanowczo.

- Nie poznaję Cię, naprawdę. Wracam do domu, jeśli będziesz miała ochotę to przyjedź. - odparł i wyszedł z mojego apartamentu.

Położyłam się na łóżku i zaczęłam płakać. Nie chciałam tracić Joe'go.  Nie wyobrażałam sobie bez niego życia. Spędziliśmy razem tyle cudownych lat, był dla mnie niesamowicie ważną osobą. Kariera była niczym w porównaniu do niego. 

♥ ♥ ♥ 

         Włożyłam na siebie czarne legginsy i szeroką bluzę z logo Pepsi, po czym postanowiłam odwiedzić Karla. Doszłam do wniosku, że powinien dowiedzieć się o ciąży, traktowałam go jak przyjaciela, chociaż obawiałam się, że ja jestem dla niego jestem tylko maszyną do zarabiania pieniędzy. Współpracował z kilkoma dziewczynami takimi jak ja, więc czemu akurat mnie miałby darzyć wyjątkowo dużą sympatią? 

        - O, cześć Maddie. - przywitał mnie mężczyzna i szerzej otworzył mahoniowe drzwi do jego apartamentu. Usiadłam na kremowej kanapie, po czym odbyliśmy ze sobą krótką, typową rozmowę typu "co u Ciebie?", "Jak zdrowie?", aż w końcu nadszedł czas na przekazanie Karlowi nowiny. 
- Jestem w ciąży. - wypaliłam prosto z mostu, co zabrzmiało mniej więcej jak ton Stevena informującego mnie o umyciu zębów. 
- Chyba żartujesz... naprawdę?! - rozpromienił się i zaczął mnie przytulać. - To wspaniale! 
- Karl... chcę usunąć to dziecko. - wymamrotałam, tym samym ostudzając jego entuzjazm. 
- Mogę wiedzieć dlaczego? - zapytał i usiadł obok mnie. Spojrzał na mnie jak troskliwy ojciec na swoją córkę, a ja miałam ochotę się rozpłakać. 
- Nie jestem na to gotowa, mam tylko dwadzieścia trzy lata, poza tym to zniszczyłoby wszystko to, na co dość ciężko pracowałam. Poświęciłam się dla tej pracy, co z resztą widać... - zlustrowałam spojrzeniem swoje wychudzone ciało, tym samym zastanawiając się jakim cudem moje dziecko nadal żyło. 
- Oszalałaś?! Dziewczyno, to tylko praca! Nic zobowiązującego, jeśli ludzie, z którymi podpisaliśmy kontrakty dowiedzą się o ciąży to od razu je zerwą, nawet obejdzie się bez sądu! Na Twoim miejscu to wracałbym do siebie, pakował walizki i czym prędzej leciał do Bostonu! 
Uśmiechnęłam się do mężczyzny i zrobiłam wszystko według jego wskazówek. Przeklinałam się w myślach za to, co się wydarzyło. Nie zmieniłam w pełni swojego nastawienia do ciąży i macierzyństwa, ale rozmowa z Karlem bardzo mi pomogła. 
Pożegnałam się z mężczyzną, w ekspresowym tempie spakowałam ubrania do walizki, po czym taksówka przetransportowała mnie pod najbliższe lotnisko. Przez cały czas uśmiechałam się do samej siebie, miałam ochotę skakać z radości na myśl o tym, że niebawem ujrzę mojego kochanego Anthony'ego, którego dwa tygodnie temu tak bezmyślnie zraniłam. Mój entuzjazm ugasiła kobieta, która oznajmiła mi, że najbliższy samolot do Bostonu odleciał dwie godziny temu, a następny będzie dopiero za dwa dni, co więcej bilety były już sprzedane, a na pokładzie nie znalazłoby się dla mnie ani jedno wolne miejsce. 
Nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić, wymeldowałam się z hotelu, miałam przy sobie tylko kilka sukienek, dwieście dolarów i butelkę wody... 
Wyszłam na jedną z nowojorskich alei i usiadłam na dużej, niebieskiej walizce niczym autostopowiczka. Nie miałam innego wyjścia, musiałam zdać się na łaskę jakiegoś dobrego człowieka, który pomógłby mi w dotarciu do mojego ukochanego. 
Po stosunkowo niedługim czasie zatrzymał się przede mną stary, podniszczony samochód prowadzony przez pewnego staruszka o bardzo sympatycznej twarzy. 
- Dzień dobry! Czy jedzie pan może w kierunku Bostonu? - zapytałam głosem przepełnionym nadzieją. 
-  Ohohoho, przykro mi, ale wybieram się do Scranton, a to kompletnie nie po drodze. - powiedział, uśmiechnął się i odjechał... a ja czekałam dalej. 

      Wyciągnęłam z walizki długopis i zaczęłam rysować kwiatki na udzie. Potwornie mi się nudziło, a to była jedyna rzecz jaką mogłam robić. Po powstaniu całkiem ładnego a'la tatuażu na horyzoncie pojawiło się wybawienie. Czerwona furgonetka, która zatrzymała się tuż obok mnie. 
- Dokąd się wybierasz, maleńka? - zapytał dosyć obleśny mężczyzna o długiej brodzie i czarnych włosach. 
- Do Bostonu... 
- W takim razie serdecznie zapraszam! - uśmiechnął się, ukazując swoje wybrakowane uzębienie. 
Wsiadłam do środka, w końcu nie należy oceniać książki po okładce. 

__________

Dabumtss. 

Z małym poślizgiem pojawił się wybitnie krótki rozdział dziesiąty, ale nie chciałam dodawać jeszcze jakiejś akcji, bo tutaj chyba jest jej dość sporo, chociaż może nie tyle akcji co ważnych informacji, no, nieważne...  

 Życzę wszystkim udanego wieczoru i miłej niedzieli. ♥