Rozdział 9 - Gotcha enough.

     Kilkudniowa przerwa okazała się być czymś strasznym. Myślałam, że zwariuję w obecności Anthony'ego. Dni, które spędziłam u Naomi były wspaniale, ale gdy wróciliśmy do domu rozpoczęły się problemy. Zaczął mnie kontrolować. Zachowywał się jak mój ojciec. Działał mi na nerwy jak nikt inny. Gdy tylko zobaczył heroinę natychmiast ją wyrzucał, zmuszał mnie do tego, abym jadła, a ja nie mogłam postawić na swoim. 

      - Madeleine, pójdziesz ze mną na zakupy? Muszę kupić koszulę, bo za tydzień odwiedzają mnie rodzice.

- Nie ma sprawy, Stev. - odpowiedziałam. 

Stwierdziłam, że kilkugodzinna przerwa od czterech ścian dobrze mi zrobi. Temperatura nie była zbyt wysoka, za co byłam wdzięczna Matce Naturze, bo podczas upałów zazwyczaj źle się czułam.

Byliśmy mniej więcej w połowie drogi do centrum, gdy nagle zakręciło mi się w głowie. Natychmiast złapałam się ramienia Stevena i przystanęłam w miejscu czekając aż mi przejdzie. 

Było coraz gorzej, świat wirował, przymknęłam oczy, a później słyszałam tylko stłumiony głos Stev'a i jego ramiona, które uchroniły mnie przed upadkiem na ziemię...

♥ ♥ ♥ 

 Przebudziłam się z typowym w takich przypadkach otępieniem i zamazanym obrazem. Poczekałam kilka minut, aż w końcu doszłam do siebie i mogłam przyjrzeć się sali szpitalnej, w której dane mi było przebywać. Na krześle tuż obok mnie siedział roześmiany Tony, który trzymał moją rękę i coś do mnie mówił, ale nie skupiałam się na słuchaniu jego monologu, moją uwagę przykuło kilka kroplówek, kabelków, wenflon i inne szpitalne badziewia. Odruchowo złapałam się za brzuch, aby sprawdzić czy nie przytyłam. Byłam przewrażliwiona na tym punkcie. Każdy ranek zaczynałam od przeglądania się w lustrze, wtedy nie miałam takiej możliwości więc musiałam w pełni zaufać swoim dłoniom, które mówiły, że wszystko jest w porządku.
- Maddie, co Ty ze sobą zrobiłaś... wiesz w jakim jesteś stanie?! - Joe zaczął robić mi wyrzuty, do których zdążyłam już przywyknąć.
- Przestań. Możesz poprosić lekarza? - spytałam. Prawdopodobnie było to jedyne rozwiązanie, aby się go pozbyć. Brunet niechętnie przytaknął i typowym dla siebie, ociężałym krokiem wyszedł z pomieszczenia.
Po kilku minutach pojawił się lekarz w białym, szpitalnym kitlu, który przyglądał mi się ze zniesmaczeniem.
- Jak się pani czuje?
- Jak młody Bóg... - odparłam. - Może mi pan powiedzieć co mi dolega?
- Oczywiście. Już mówię. - odparł i przewrócił kilka kartek w swoim notesiku. - Cierpi pani na anemię, pani chłopak twierdzi, że została ona stwierdzona dwa lata temu, jak mniemam, nie poddała się pani żadnemu leczeniu? - spytał, a ja miałam ochotę uderzyć się otwartą dłonią w czoło. Kompletnie zapomniałam o tym, że jestem chora, olałam, za przeproszeniem, ostrzeżenia lekarza i nie brałam żadnych leków. Ze wstydem pokiwałam głową i starałam się uniknąć przeszywającego spojrzenia lekarza. - Ech... oprócz tego widzę, że mamy do czynienia z niedowagą, powiedziałbym, że nawet wychudzeniem, konsekwencją czego jest osłabienie organizmu, stąd to omdlenie. Cierpi pani na zaburzenia odżywiania? Bulimia, anoreksja? Nie chce mi się wierzyć, że to dziedziczna budowa ciała.
- To moja sprawa... - odparłam niepewnie. 

- W takim razie ostrzegam tylko, że leki nie wyleczą pani z anemii, odżywianie również odgrywa w tym dużą rolę. Do widzenia.
Gdy tylko siwowłosy mężczyzna opuścił pomieszczenie w pokoju pojawił się Joe. Nie miałam najmniejszej ochoty na rozmowę z nim, od kilku dni doprowadzał mnie do szewskiej pasji.
- Jest taka sprawa... Bo Joey załatwił nam dwa koncerty i nie będę mógł polecieć z Tobą do tego Londynu, przepraszam. - poczułam jak kamień spada mi z serca.
- Och, naprawdę? Jaka szkoda. - teatralnie westchnęłam. Joe oczywiście nie wyczuł sarkazmu i mi przytaknął.
Posiedział ze mną jeszcze niecałą godzinę, po czym wrócił do domu.
Sama nie rozumiałam swojego zachowania, tej niechęci do niego. Lubiłam spędzać czas z ludźmi, nie byłam typem samotnika, ale on... po prostu każde jego słowo mnie denerwowało, sama jego obecność doprowadzała mnie do szału. Twierdziłam, że to niebawem minie, przecież jeszcze kilkanaście dni temu był całym moim światem, moje nastawienie do niego nie mogło ulec zmianie w ciągu kilkudziesięciu godzin.

♥ ♥ ♥

    Po dwóch dniach pobytu w szpitalu nadszedł czas do podróż do Anglii. Pożegnanie z chłopcami minęło bez zbędnych lamentów. Później wsiadłam w samolot, a na lotnisku czekał na mnie Karl. Czarna limuzyna podwiozła nas pod piękny hotel, w którym miałam spędzić najbliższe dni.
- Właściwie to gdzie teraz pomieszkujesz? - zapytałam mojego towarzysza.
- Sam nie wiem. Mieszkanie mam w Los Angeles, ale rzadko tam bywam. Zazwyczaj pomieszkuję w hotelach, czuję się w nich mniej samotny. Na dobrą sprawę to mam tylko Ciebie i pięć innych osób, w którymi utrzymuję kontakt.
- A rodzice? Nie rozmawiacie ze sobą?
- Nie, ostatni raz widziałem ich, gdy miałem dwadzieścia lat, czyli ponad ćwierć wieku temu.
Przypomniałam sobie, że ja również zapomniałam o moich rodzicach i o mojej kochanej siostrzyczce. Obiecałam sobie, że gdy tylko będę miała więcej czasu to odwiedzę moją rodzinę w Mediolanie. Przyda mi się odrobina słońca...
    Pokój, a właściwie apartament jak zwykle był bardzo okazały; salon, łazienka, sypialnia z ogromną szafą. Wszystko czego dusza zapragnie.
Gdy Karl poszedł do swojego tymczasowego lokum znajdującego się piętro wyżej, postanowiłam wziąć długą kąpiel w gorącej wodzie, która strasznie mnie rozleniwiła.

♥ ♥ ♥

    Od kilku godzin trwały prace nad moim ciałem. Makijażyści walczyli o perfekcyjny wygląd mojej twarzy, fryzjerzy układali podcięte do łopatek włosy, a styliści prasowali suknię, którą chwilę później miałam włożyć. Gdy zobaczyłam błękitną kreację zaczęłam obawiać się o to czy w nią wejdę. Była taka wąska...
   Moje obawy szybko zostały rozwiane, gdy spojrzałam w lustro śmiało mogłam stwierdzić, że wyglądam ładnie. Podobało mi się moje kościste wówczas ciało, ale z punktu widzenia innych osób, które trzymały się z daleka od wszelkich pokazów, sesji i tym podobnych wyglądałam odrażająco.
    Przed obiektywem czułam się jak ryba w wodzie. Fotograf mówił mi jakie pozy mam przyjmować, a ja wykonywałam jego polecenia najlepiej jak potrafiłam, więc w efekcie otrzymaliśmy całkiem niezłe zdjęcia, które za dwa tygodnie miały pojawić się w brytyjskiej edycji Voque.

♥ ♥ ♥

    Pod wieczór do mojego pokoju zapukał niejaki Richard Cole, z którym miałam już wcześniej do czynienia. Był obleśnym, wrednym typem.
- Pan Page prosi, abym przetransportował Cię do jego hotelu. - oznajmił.
- Ja mnie tu znalazłeś? I czego on ode mnie chce? - spytałam wzburzona, mimo, że wewnętrznie płonęłam. Uwielbiałam Jimmy'ego, był wspaniałym partnerem, o wiele lepszym od Joe, o którym w tamtej chwili nawet przez moment nie pomyślałam.
- Mam swoje sposoby, przed hotelem czeka limuzyna. Proszę się pospieszyć, nie mam czasu. - burknął.
Nie zastanawiając się zbyt długo zamknęłam drzwi i wyszłam z mężczyzną przed budynek. Wsiedliśmy do wielkiego samochodu. Podróż była bardzo krępująca. Richard co chwilę lustrował mnie wzrokiem, czasami uśmiechał się sam do siebie, a ja miałam go serdecznie dosyć.
- Wysiadamy. - powiedział. Otworzyłam ciężkie drzwi i szłam tuż za brunetem. - Siódme piętro, trzeci pokój po lewej. - dodał i odszedł w przeciwną stronę.
Szłam według jego wskazówek, aż dotarłam pod mahoniowe drzwi z napisem "38", cicho zapukałam, a już po chwili w progu stanął Jimmy... w samym ręczniku.