Rozdział 8 - Help me.

     Mijały dni, tygodnie, a ja czułam, że spadam na samo dno. Nigdy nie przypuszczałam, że moje życie będzie wyglądało w ten sposób, że będzie tak poniżające.
     Spędziłam w Nowym Jorku prawie dwa miesiące. Usłyszałam w tym czasie tyle krytyki. Moja twarz zaczęła pojawiać się na okładkach gazet, byłam nową, zagubioną duszą, która dała się wciągnąć w ten okrutny świat. Kiedyś myślałam, że bycie modelką to wspaniała sprawa; sława, pieniądze, przystojni mężczyźni. Owszem, nie brakowało mi pieniędzy, pierwszy raz w życiu nie narzekałam na brak środków, ale wyglądałam odrażająco. Schudłam niecałe dziesięć kilo. Moje nogi przypominały patyki, brzuch był płaski jak nigdy dotąd, z resztą nie tylko on. Anoreksja. Głodziłam się, spędzałam długie godziny na siłowni, mdlałam, kilkakrotnie lądowałam w szpitalu, ale mimo to nie potrafiłam wrócić do normalnego trybu życia. Spoglądałam w lustro i widziałam w nim otyłą dziewczynę. Za każdym razem w mojej głowie rozbrzmiewały słowa wszystkich stylistów, projektantów innych ludzi, "Tłuszcz, widzę tłuszcz", "Proszę schudnąć, przynajmniej parę kilo".
Straciłam zdolność racjonalnego myślenia.
    Byłam słaba, gdy chodziłam po wybiegu modliłam się o to, aby nie zemdleć. Płakałam po nocach. Najgorsze było to, że nie zauważałam tego, że jestem po prostu okropna. Odrażająca. Zniszczona.
Z rozpaczy zaczęłam sięgać po heroinę, łudziłam się, że mi pomaga.
    Nieco pocieszającym faktem było zawarcie kilku znajomości, między innymi tej z Jimmym Pagem. Co dziwne - spotkaliśmy się na ulicy, po koncercie Led Zeppelin w Madison Square Garden. Poprosiłam o autograf, później chwilę porozmawialiśmy, poszliśmy na drinka, a ostatecznie wylądowaliśmy w łóżku. Nie, to nie jest pocieszający fakt, jednak nie. To tylko kolejny gwóźdź do trumny. Nie dość, że byłam okropnym patykiem z chorobą psychiczną, narkomanką to jeszcze puściłam się z pierwszy lepszym gwiazdorem rocka. Na domiar złego zdradziłam Anthony'ego.

♥ ♥ ♥

    Nadszedł czas powrotu do Bostonu. Dwa miesiące minęły, a ja miałam dziesięciodniowy urlop, później czekała mnie sesja zdjęciowa w Londynie. Do ostatniej chwili wahałam się nad podjęciem decyzji. Nie wiedziałam co z moim związkiem, o ile można to było tak nazwać. Nie miałam pojęcia co zastanę po przekroczeniu progu mieszkania.

Myślałam o tym przez całą podróż, aż w końcu zjawiłam się pod drzwiami. Delikatnie zapukałam, a gdy nikt nie podszedł nacisnęłam klamkę. Jak zwykle otwarte...

- O mój Boże! Maddy?! To Ty?! Gdzie Twoja druga połowa?! - krzyknął Steven, który gdy tylko mnie zobaczył, zerwał się z kanapy, zrzucając z niej Anthony'ego.

- Maddie? Matko Boska, co Ci się stało? Jak Ty wyglądasz? Co oni Ci tam zrobili?

Anthony. Mój Anthony. Gdy tylko ujrzałam jego piękną postać i usłyszałam ten niebiański głos zaczęłam płakać. Szlochać. Krzyczeć. Zdałam sobie sprawę z tego co zrobiłam. Porzuciłam najważniejszą osobę w moim życiu dla pieniędzy i sławy, która mnie zrujnowała.

- Kochanie, błagam uspokój się. - powiedział i uklęknął obok mnie. Wtuliłam się w jego umięśnione, pachnące ciało i moczyłam jego nagi tors strumieniami kapiących łez.

- Joe, przepraszam, że Cię zostawiłam. Przepraszam za to co powiedziałam. Proszę, wybacz mi to wszystko...

- Madeleine, przestań, nie przepraszaj mnie. To ja przepraszam, za to co zrobiłem, za tą awanturę, za słowa, za to że pozwoliłem Ci odejść. - powiedział. Oderwałam się od niego i spojrzałam w jego piękne, brązowe oczy, z których leciały łzy.

Klęczeliśmy na środku tego nieszczęsnego salonu i płakaliśmy jak małe dzieci.

- Też Was kocham. - wyznał Steven i się do nas przytulił.

- Kurwa, wszystko potrafisz zepsuć, pedale. - powiedział Joe.

Przez chwilę za mojej wychudzonej twarzy zagościł blady uśmiech.

Po krótkiej kłótni między chłopakami poszłam z Anthonym na górę, abyśmy mogli na spokojnie porozmawiać.

- Maddie, powiedz mi co się stało w tym jebanym Nowym Jorku. Dlaczego jesteś tak przerażająco chuda?! I co z tym siwym kutasem, Karlem?

- Wyjaśnię Ci wszystko od samego początku... - zaczęłam i usiadłam na łóżku w miarę wygodnej pozycji. Opowiedziałam wszystko co wydarzyło się w tym nieszczęsnym mieście i czekałam na reakcję mojego ukochanego. Przelotnego romansu z Page'm naturalnie nie mogłam pominąć. Nie chciałam mieć przed brunetem absolutnie żadnych tajemnic.

- Mieliśmy kilka koncertów w okolicy... po jednym z nich poszliśmy ze Stevenem i Tomem do jakiegoś baru. Byłem pijany, doczepiła się do mnie jakaś laska, domyślasz się co było później... nie wiem czy mi wybaczysz, ja Tobie na pewno tak, po prostu nie potrafię bez Ciebie żyć. Te dwa miesiące były czymś strasznym. Proszę, obiecaj mi, że już nigdy nie wyjedziesz.

Co czułam? Żal, do samej siebie. Anthony był facetem, to normalne, że sześćdziesiąt dni celibatu to coś strasznego dla mężczyzny. Poza tym zrobiłam to samo, nie chciałam zachowywać się jak hipokrytka, nie miałam zamiaru wytykać mu błędów. Chciałam zacząć ten związek od nowa.

Nie wiedziałam tylko jak mam odnieść się do jego ostatniego zdania. Nie chciałam wracać do wielkiego świata mody, ale z drugiej strony nie mogłam zaprzepaścić tego co udało mi się osiągnąć. Tak wiele poświęciłam dla odniesienia sukcesu. Doprowadziłam się to takiego stanu. Nie mogłam sobie odpuścić, po prostu nie mogłam.

- Joe, ja nie chcę teraz stracić tego wszystkiego, zbyt wiele mnie to kosztowało. Pojedź ze mną. Do Londynu, proszę.

- W sumie.... skoro chcesz... będę mógł Cię pilnować. Musisz przytyć! O, może pójdziemy na zapiekankę, hm?

Nie, tylko nie to. Nie mogę.

- Jadłam w samolocie. Nie jestem głodna. - skłamałam i uśmiechnęłam się do bruneta.

- Doprawdy? Powiedzmy, że Ci wierzę. Aha! Właśnie! Naomi wysłała Ci chyba z siedem listów! Zaraz je przyniosę... - powiedział i zszedł na dół. Po chwili miałam przed sobą kilka białych kopert. Czytałam zawartość każdej po kolei i z każdą kolejną czułam jak moje serce rozpada się na setki kawałków.

"Madeleine, odwiedziłam mamę, było cudownie, zmieniła się nie do poznania. Przez chwilę poczułam, że mam wszystko, że jestem szczęśliwa. Później wróciłam do domu. Był pusty. Nie było w nim Stanley'a. Na stole leżał krótki list. Napisał, że musi odejść, że kogoś poznał. Maddie, rozumiesz to?! Rzucił mnie po czterech latach! Nie wiem co mam ze sobą zrobić..." 

" Maddie, chyba się rozpadam. Jestem taka samotna... Dlaczego on mnie zostawił? Dlaczego nawet się ze mną nie pożegnał? Kocham go, nadal go kocham. Powiedz mi co mam zrobić, pomóż mi." 

"Słońce, dlaczego się nie odzywasz? Czy coś się stało? Czy powinnam się o Ciebie martwić? A może chodzi o mnie? Błagam, daj jakiś znak życia, nie zostawiaj mnie. BŁAGAM." 

"Madeleine, sięgnęłam po narkotyki. Nie wiem dlaczego piszę te listy. Samotność doskwiera mi w tak wielkim stopniu. Nie mam do kogo się odezwać. Tęsknie za nim, tęsknię za Tobą. Proszę, odezwij się. Proszę."

Karciłam się w myślach za to zrobiłam. Co ze mnie za przyjaciółka?! Jak mogłam zapomnieć o mojej kochanej Naomi?! JAK?!

Ukryłam twarz w dłoniach i zastanawiałam się co mogę zrobić...

- Joe, jadę do San Diego. - oznajmiłam stanowczo. - Potowarzyszysz mi? - spytałam. Anthony się zgodził. Stwierdził, że i tak całe dnie "siedzi na dupie i nic nie robi".

♥ ♥ ♥ 

    Zarezerwowałam bilet, a dwadzieścia pięć godzin później byliśmy w Kalifornii.
Wybiegłam z taksówki, a Anthony wlókł się za mną z dość ciężką walizką.
- Kobieto, zaczekaj na mnie!
Zapukałam do drzwi. Niecierpliwiłam się, a jednocześnie byłam zdenerwowana jak rzadko kiedy. Po chwili ujrzałam Naomi, całą i zdrową.
- Maddie?! Co Ty tutaj robisz?! - spytała. 

Przytuliłyśmy się. Byłam szczęśliwa, że ją widzę, tak strasznie tęskniłam. 

- Co Ty dałaś do tej walizki?! Wszystko mnie boli... Naomi, zrobisz mi jakiś okład? - zapytał Joe, który dowlókł się do mieszkania. 

- Uspokój się, Joe. To wcale nie jest ciężkie. - powiedziałam i wzięłam torbę. Strzeliły mi kości. - Jednak jest. - wymamrotałam. 

Weszliśmy do środka. Nic się nie zmieniło, wszystko było na swoim miejscu, tak jak dawniej.
- Maddie, widziałam Twoje zdjęcia w gazetach. Jesteś modelką?!
- Tak, chyba tak...

__________________________

Mam wrażenie, że zawiodłam Was tym rozdziałem. Planowałam nieco inny rozwój sytuacji.

Zmieniły się też moje plany dotyczące reszty opowiadania. Myślę, że stworzę jeszcze 15, może coś około 20 rozdziałów, a później w pełni skupię się na drugim opowiadaniu. 

Z całego serca proszę o komentarze. :)