Rozdział 6 - Chance.

05.01.1970.

    Steven z samego rana wyszedł z mieszkania, nie informując nas o tym, gdzie się wybiera. Joe od kilku dni był czymś wyraźnie zdenerwowany, ale nie chciał powiedzieć mi o co chodzi. Martwiłam się o niego, a oprócz tego ciągle myślałam o tym co takiego go niepokoi.
Gdy siedziałam w salonie i czytałam gazetę po pomieszczeniu rozległ się dźwięk dzwonka. Zdenerwowałam się, bo Stev najwidoczniej znowu nie zamknął bramy.
Podbiegłam do drzwi, a gdy ujrzałam naszego gościa na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech.
- Witaj Karl! - powiedziałam rozentuzjazmowana i zaprosiłam mojego gościa do środka.
- Dzień dobry, Madeleine. - odpowiedział po chwili, po czym usiedliśmy naprzeciwko siebie na kanapie. - Całkiem ładne mieszkanie, dosyć skromne, ale przytulne.
- Dziękuję, ale to nie moja zasługa. Hm, może się czegoś napijesz? - zaproponowałam.
- O, jak najbardziej. Poproszę kawę, z jednej łyżeczki, bez cukru.
    Po zaparzeniu kawy i krótkiej wymianie zdań na temat tego co robiliśmy podczas kilku miesięcy przeszliśmy do sedna sprawy.
- Widzisz, Madeleine, chodzi o to, że rozesłałem Twoje zdjęcia po kilku agencjach, czasopismach i różnych fotografach oraz projektantach. Ogólnie to zwiedziły cały świat. Nie powinienem tego robić, ale nie możesz się marnować. W każdym razie Christian Fuller jest Tobą zainteresowany i zaprasza nas do Nowego Jorku, musimy się tam zjawić pojutrze. Bilety zarezerwowane, lot jutro wieczorem.
Zaniemówiłam.
- Źle się czujesz? - spytał troskliwie Karl widząc, że nie potrafię wydusić z siebie ani jednego zdania.
- Nie, wszystko w porządku, tylko strasznie mnie zaskoczyłeś.
- Tak, tak, no nieważne. Zajmijmy się ważniejszymi sprawami. Po pierwsze muszę Cię prosić o nocleg, bo nie zdążyłem zarezerwować żadnego hotelu. Po drugie musisz zacząć się pakować. Po trzecie, mam nadzieję, że Twój mąż nie będzie miał niczego złego. - po usłyszeniu ostatniego zdania zakrztusiłam się kawą.
- Joe to nie jest mój mąż. - poinformowałam z uśmiechem.
- Jeden pies... Na to samo wychodzi.
- No tak. Ach, właśnie, zapomniałam spytać, nie pracujesz już u pana Maxwella?
- Nie, miesiąc temu się zwolniłem. Jak na razie jestem łowcom talentów, fotografem, piszę książkę, a w niedalekiej przyszłości planuje stworzenie własnego czasopisma o modzie.
- O, ja też ostatnio zaczęłam pisać książkę! - ucieszyłam się, ale po chwili ugryzłam się w język. Za wszelką cenę chciałam zachować to w tajemnicy, a wygadałam się przy pierwszej lepszej okazji. Na szczęście okazało się, że Karl nie umiał mówić po włosku.
     Rozmawialiśmy do późnego wieczoru, czyli do momentu, w którym zjawił się Steven i Joe. Szczerze mówiąc to przegapiłam moment, w którym mój chłopak ulotnił się z mieszkania. Stev tej nocy spał na materacu w kuchni, w końcu musieliśmy zapewnić Karlowi w miarę dogodne warunki.
Po długiej, relaksacyjnej kąpieli niemal od razu zasnęłam kompletnie zapominając o poinformowaniu Anthony'ego o moim ponad trzytygodniowym wyjeździe.

Następnego dnia...
     Starannie układałam ubrania w dość sporej walizce, gdy nagle do pokoju wpadł zdenerwowany Joe.
- Dlaczego dowiaduję się o tym, że wyjeżdżasz o tej tego siwego kutasa?!
- Bo od samego rana nie ma Cię w domu, a wczoraj zapomniałam Ci powiedzieć. - odpowiedziałam melancholijnym tonem głosu. - Poza tym to właśnie Karl daje mi przepustkę do lepszego życia więc okaż mu trochę szacunku i nie nazywaj go w ten sposób. - dodałam.
- Jeszcze mnie upominasz?! Wyjeżdżasz na miesiąc czasu, nie będziemy mieć nawet kontaktu! Tak Ci na mnie zależy?
- Nie krzycz na mnie... I przypomnij sobie to co zrobiłeś rok temu. Zostawiłeś mnie samą. Na odwyku, czyli wtedy kiedy najbardziej Cię potrzebowałam, a teraz jeszcze masz do mnie pretensje?! Jak śmiesz?! - krzyknęłam zupełnie nie kontrolując swoich emocji.
- I myślisz, że wytrzymam bez Ciebie trzy tygodnie?! Prędzej znajdę sobie kogoś innego. - mruknął i usiadł na łóżku chowając twarz w dłoniach. - Przepraszam.... - wymamrotał ledwo słyszalnie.
- W takim razie powodzenia. Znajdź sobie jakąś dziwkę, będziecie na takim samym poziomie, cześć. - powiedziałam, chwyciłam swoją walizkę i wyszłam z sypialni. W środku, aż gotowałam się ze złości. 
- O, Madeleine, już gotowa? - spytał Karl, gdy zeszłam na dół. - Płakałaś?
- Nie. Możemy już iść? - mężczyzna przytaknął ruchem głowy.
- Pa, Steven. - powiedziałam i nie czekając na odpowiedź wyszliśmy z mieszkania. Karl nie drążył tematu i zasypywał mnie opowieściami dotyczącymi świata mody, o swoich znajomościach, o tym, że zna Coco Chanel. Słuchałam tego z wielkim zaciekawieniem, wszystko co mówił mężczyzna było dla mnie czymś zupełnie nowym, czego do tej pory nie znałam.

♥ ♥ ♥

   - Gotowa na podbój świata? - zapytał Karl, gdy siedzieliśmy w wygodnych fotelach na samym tyle wielkiego samolotu.
- Chyba tak. - odpowiedziałam bez większego przekonania.
Szczerze mówiąc to zdziwiło mnie to, że mój towarzysz chciał pokonać tak krótki odcinek samolotem. Równie dobrze mogliśmy dojechać do Nowego Jorku samochodem, to tylko niewiele ponad trzysta kilometrów do przebycia.
- Wynająłem nam dwa pokoje w Chelsea. Jutro Twój wielki dzień, Maddie.
- Tak, wiem, mam nadzieję, że Cię nie zawiodę.
  Nie zdążyłam się obejrzeć, a byliśmy już w wielkim świecie. Odebraliśmy walizki, wsiedliśmy do żółtej taksówki, którą dotarliśmy pod ogromny hotel. Gdy Karl odbierał klucze w recepcji mogłam się przyjrzeć wystrojowi. To wszystko było takie inne, w całkiem innym standardzie. Nie byłam przyzwyczajona do spania w satynowej pościeli. Wystarczył mi kawałek ziemi i wełniany koc własnej roboty.
Na samą myśl o sesjach, pokazach i spotkaniach ze sławnymi ludźmi robiło mi się słabo. Bałam się tego co może mnie spotkać, ale z drugiej strony wiedziałam, że to moja szansa, której pod żadnym pozorem nie mogę zmarnować.
- Idziemy na drugie piętro. - zarządził Karl.
Po dotarciu do apartamentu byłam bliska omdlenia. Wszystko było takie piękne... luksusowe. Czułam się trochę nieswojo w takich warunkach.
- No dobrze, Maddie, idź się wykąpać i do spania, bo z worami pod oczami nikt nie zwróci na Ciebie uwagi. - powiedział Karl, a ja zastosowałam się do jego porad.

______________________________________

Wiem, strasznie krótki, ale chciałam zakończyć w tym momencie. Mam nadzieję, że nikt mnie nie zabije za to co tutaj powymyślałam. 

Chciałam jeszcze przypomnieć o moim drugim blogu, na którym pojawił się I rozdział: 

http://amantes-amenstes.blogspot.com/

http://amantes-amenstes.blogspot.com/

http://amantes-amenstes.blogspot.com/ 

http://amantes-amenstes.blogspot.com/

http://amantes-amenstes.blogspot.com/

Na prawdę zależy mi na Waszych opiniach przy tamtym opowiadaniu, głównie ze względu na to, że dopiero zaczęłam i chce wiedzieć czy jest sens ciągnięcia tego dalej, także proszę o komentarze, chociażby te najkrótsze. 

P.S. Chelle, nie wiem czy to czytasz, ale chciałam tylko przekazać, że skomentuje Twój cudowny rozdział jutro, bo dzisiaj kompletnie nie mam weny na pisanie opinii, przepraszam. ;_;