Rozdział 1 - As good as it gets.

20.10.1969.
     Pewnym ruchem otworzyłam dwuskrzydłowe, szklane drzwi i znalazłam się w pięknym pomieszczeniu, które miałam okazję widzieć już wczorajszego dnia. Przez pół nocy nie spałam i rozmyślałam o tym co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku dni. Byłam szczęśliwa. Nigdy nie spodziewałam się tego, że będę miała okazję stać przed obiektywem. Jako mała dziewczynka marzyłam o tym, żeby zostać modelką lub aktorką, ale nie sądziłam, że kiedykolwiek los da mi taką szansę. Jak widać życie lubi zaskakiwać.
Tego dnia miał przyjechać Joe. Chyba nie muszę rozpisywać się na temat tego jak bardzo się cieszyłam z tego powodu. Tak bardzo za nim tęskniłam... chociaż z drugiej strony bałam się tego, że nie będę wiedziała jak się zachować. Nie widzieliśmy się ponad pół roku. 

Przeszłam przez dwa pawilony ogromnego budynku, aż w końcu znalazłam się pod ciemnymi drzwiami. Delikatnie zapukałam, a gdy usłyszałam ciche "proszę" wślizgnęłam się do pomieszczenia i obdarowałam pana Maxwella najszczerszym uśmiechem na jaki było mnie stać.
- Dzień dobry. - powiedziałam i usiadłam naprzeciwko mężczyzny.
- Witam. Pani Campbell, tak? - zapytał na co pokiwałam twierdząco głową. - Oto pani zdjęcia. Proszę przejrzeć i wyrazić swoją opinię na ich temat. - dodał i przesunął w moją stronę szarą teczkę. Gdy ujrzałam te wszystkie fotografie byłam nieco zażenowana. Nie byłam z nich zadowolona.
- Myślę, że nie są one wyjątkowo ładne, ale to była moja pierwsza sesja zdjęciowa w życiu więc to chyba normalne. - odpowiedziałam.
- Też tak uważam. Nie są ładne, Ty również średnio mi się podobasz. Przykro mi, ale nie mogę Cię przyjąć. 
- Rozumiem, w takim razie do widzenia. - wydusiłam z siebie i wyszłam z pomieszczenia. Byłam nieco zawiedziona, ale nie miałam zamiaru nad tym rozmyślać.  
Gdy przechodziłam przez jeden z długich korytarzy prowadzących do wyjścia natknęłam się na Karla. Jak zwykle tryskał energią i entuzjazmem. 
- O, Maddie! Słyszałem, że Cię nie przyjął. Nie martw się, napisz mi swój adres, hm? Jakby pojawiła się jakaś ciekawa oferta to do Ciebie wpadnę i o tym porozmawiamy. - zaproponował. Napisałam mu na kartce adres mieszkania Naomi oraz Stanleya, pożegnałam się i opuściłam budynek. 
Gdy dotarłam do domu byłam wykończona. Przeszłam pieszo przez dobre pare ulic. Drzwi od dziwo nie były zamknięte na klucz więc bezszelestnie weszłam do środka i skierowałam się od razu do salonu. Gdy tylko przekroczyłam próg pomieszczenia dosłownie zamarłam. Na kanapie siedziała Naomi, a obok niej Anthony oraz jego kolega. Joe gdy tylko mnie ujrzał podszedł do mnie i spojrzał mi w oczy. Przez chwilę lustrowaliśmy się wzrokiem, a ja czułam się jakbym miała zaraz zemdleć z wrażenia. Nie czekając ani chwili dłużej rzuciłam się na bruneta i wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem, chyba nawet się popłakałam, ale w tamtej chwili nie rejestrowałam dokładnie tego co się działo. W moim świecie był tylko Joe, którego przytulałam z największą siłą na jaką było mnie stać. 
- Maddie, zaraz mnie udusisz... 
- Oto mi chodzi. - powiedziałam nadal się śmiejąc. 
- Chciałbym Ci kogoś przedstawić. - odezwał się po chwili. Nie miałam zamiaru go puszczać więc, gdy położył dłonie na moich udach objęłam go w pasie nogami i razem powędrowaliśmy na fotel. Niechętnie oderwałam się od bruneta i spojrzałam na jego kolegę. 
- Jestem Steven. - powiedział i się uśmiechnął. Był naprawdę przystojny. Oczywiście nie tak bardzo jak Anthony. Miał przepiękny uśmiech, wręcz zaraźliwy, więc odwzajemniłam jego gest i również się przedstawiłam. 
- A tak w ogóle to jak było w tej całej agencji? - zapytała po jakimś czasie Nao. 
- Nie przyjęli mnie. - odpowiedziałam.
- Jakiej agencji? O czymś nie wiem? - konsternacja na twarzy Joe'go wywołała szeroki uśmiech na mojej twarzy. 
- Krótka i niespodziewana przygoda, nieważne... - westchnęłam. - Co się z Tobą działo przez ten cały czas? 
- Założyliśmy zespół... 
- Aerosmith! - wtrącił Steven.- Za niedługo podbijemy świat. - dodał rozentuzjazmowany chłopak. 
Zaśmiałam się szczerze na te słowa, odwróciłam głowę w kierunku Joe'go i delikatnie pocałowałam go w usta. Byłam tak okrutnie szczęśliwa.... 
- Chyba pójdę pozwiedzać. - powiedział po jakimś czasie Steven. 
- Zgubisz się... - westchnął Joe. 
- No tak, racja. Może byś mi potowarzyszyła? - zwrócił się do Naomi, która od razu się zgodziła. Z ogromnymi uśmiechami wymalowanymi na twarzach opuścili mieszkanie zostawiając mnie samą z Joe. 
- Może my też się gdzieś przejdziemy? - zaproponował. 
- TY chcesz się iść gdzieś przejść?! - spytałam zdziwiona. Zaproponowanie spaceru to chyba ostatnia rzecz jakiej spodziewałabym się po brunecie. Anthony podniósł mnie ze swoich kolan, a następnie trzymając się za ręce powędrowaliśmy zaludnionymi uliczkami prosto przed siebie. 

♥ ♥ ♥ 

  Na dworze zaczynało się ściemniać, a powietrze stawało się coraz chłodniejsze. Spacerowaliśmy po brzegu morza zawzięcie dyskutując na temat mojego wyjazdu do Bostonu. Wszystko było już postanowione. Decyzję podjęłam kilka miesięcy temu. Joe mieszkał razem ze Stevenem. Nie był to dla mnie żaden problem. Polubiłam go, wydawał się być bardzo sympatycznym człowiekiem.

- Macie już napisane jakieś utwory? 

- Oczywiście! Nawet kilka. Chociaż i tak nie mamy gdzie tego nagrać... - brunet wyraźnie posmutniał. - Jak tylko dotrzemy na miejsce to musisz koniecznie wpaść na próbę. 

- Z wielką chęcią. Zastanawiam się tylko co będę tak robić przez cały czas. To całkiem nowe miejsce, nie będę nikogo znała, oprócz Ciebie i Steva. 

- Ja już Ci nie wystarczam? - zaśmiał się Joe. 

- Oczywiście, że wystarczasz, tylko wiesz... zapewne będziesz dużo czasu spędzał z kolegami, ale z resztą, nieważne, dosyć marudzenia. - powiedziałam zażenowana swoim egoizmem. - Usiądziemy? - Joe tylko przytaknął. Już po chwili siedzieliśmy naprzeciwko siebie na nieco chłodnym piasku. W końcu mogłam przyjrzeć się jego wręcz idealnej twarzy. Prawie wcale się nie zmienił. Jedynie zapuścił włosy. 
- Maddie, dziwnie się czuję jak się tak na mnie patrzysz... - powiedział po jakimś czasie wyraźnie speszony. Miałam ochotę uderzyć się z otwartej dłoni w twarz, na szczęście tego nie zrobiłam. 
- Przepraszam, ale ciężko oderwać od Ciebie wzrok. 
- To ja Cię powinienem komplementować... - uśmiechnął się, po czym wstał i usiadł tuż za mną, obejmując mnie w pasie. Położyłam głowę na jego ramieniu i wpatrywałam się w fale kłębiące się na powierzchni wody. Czułam się tak wspaniale, że momentami zaczynało mnie to przerażać. 

___________________

Krócej się chyba nie dało, wiem. xD

Jak teraz tak czytam rozdział to mam wrażenie, że jest tak przesłodzony, że aż fu. D: 

No, ale jest w końcu Joe, Steven również się załapał, mam nadzieję, że jesteście zadowolone. xD 

Rozdział 21 się już szykuje. 

Jeszcze dojdzie do tego, że osiągnę tempo dodawania rozdziałów godne Estranged (którą pozdrawiam, mam nadzieję, że pobyt nad morzem jest udany :3).