Rozdział 16 - Little happiness

  "Trze­ba zaczy­nać od naj­skrom­niej­sze­go szczęścia. Wówczas przychodzi częściej. " 

~ Erich Maria Remarque

 

  Wpadłam do domu jak strzała i pierwsze kroki skierowałam do kuchni, aby znaleźć nóż, albo jakieś inne narzędzie, którym mogłabym otworzyć nieszczęsną kopertę. Myślałam, że serce wyskoczy mi w piersi, gdy tylko ujrzałam moje nazwisko i napis "Anthony Pereira" oraz nieznany mi adres na drugiej stronie. Siliłam się na opanowanie, aby nie zrobić sobie krzywdy jednak w takiej chwili było nie niemożliwe. Tak długo czekałam na jakiś znak z jego strony...
Gdy po przeszukaniu każdej szafki w końcu znalazłam przedmiot, który mnie interesował zaczęłam otwierać kopertę...
" Kochana Madeleine!
Mam nadzieję, że nie gniewasz się za to, że tak długo nie pisałem. Jeśli tak jest to oczekuję wybaczenia i zrozumienia z Twojej strony. Nawet nie wiesz jak mi bez Ciebie ciężko. Właściwie to może wiesz, być może przeżywasz dokładnie to samo co ja teraz? A może ułożyłaś sobie życie z kimś innym? Błagam, napisz mi co u Ciebie słychać, bo oszaleję jeśli nie będę miał pewności, że wszystko u Ciebie w porządku.
Nie mam pojęcia czy choć trochę Cię to interesuje, ale wraz z Tomem i Stevenem (jestem pewien, że niedługo go poznasz, na pewno się polubicie) próbujemy założyć zespół. Jak na razie nie wychodzi nam to zbyt dobrze, ale liczą się dobre chęci, czyż nie?
Strasznie mi Ciebie brakuje. Twojej pięknej twarzy, którą mogłem podziwiać całymi dniami, tego jak mnie upominałaś, gdy "powiedziałem brzydkie słowo", gdy wyzywałaś mnie od erotomanów i lądowałem na podłodze, a nawet Twojego zbyt dużego przywiązywania wagi do porządku...
Obiecuję, że niedługo Cię odwiedzę, a wtedy zostaniesz uprowadzona i siłą zaciągnięta do Bostonu. Czy wspominałem już o tym jak bardzo Cię kocham? Chyba nie...
Kocham Cię, Madeleine, najbardziej jak tylko się da.
Pozdrawiam, Joe. "
Czytając ten list cały czas miałam świeczki w oczach. Postanowiłam nie odkładać niczego na później więc szybko przeszukałam mój pokój i w końcu znalazłam czystą kartkę papieru i długopis. Rozsiadłam się na fotelu w salonie i zaczęłam pisać te wszystkie bzdury.
" Witaj Joe.
Niezmiernie mi miło, że napisałeś. Gdybym tylko wcześniej miała Twój adres to zapewne nie mógłbyś odpędzić się od listonosza, który non stop przynosiłby Ci listy ode mnie.
U mnie wszystko w porządku. Jestem wolontariuszką w domu dziecka, nie zdajesz sobie sprawy z tego ile radości daje mi opieka nad dziećmi. Niedawno dowiedziałam się, że mam siostrę,  małą, uroczą Cassandrę. Jest prześliczna! I ma takie same oczy jak ja!
Jedynym problemem mogłaby wydawać się okrutna tęsknota za Tobą. Mimo to cieszę się, że Ci się układa, trzymam kciuki, aby zespół się rozkręcił.
Kocham Cię, Maddie. "
Schowałam list do torebki i w powolnym, wręcz ślimaczym tempie opuściłam mieszkanie. Z mojej twarzy nie znikał uśmiech. Nie potrafiłam się nie uśmiechać, w tamtej chwili byłam zbyt szczęśliwa.
Po niedługim czasie doszłam na pocztę. Zakupiłam kopertę i znaczek, po czym starannie zapakowałam i zaadresowałam list.
Nieopodal poczty znajdował się sklep spożywczy. Wygrzebałam z torby kilka drobniaków i kupiłam kaszę. Następnie powędrowałam do parku, aby nakarmić gołębie. Przysiadłam na ławce, a już po chwili dookoła mnie zjawiła się cała gromada głodnych ptaków, znalazł się nawet  przystojny chłopak, który usiadł obok mnie i bez żadnego skrępowania się we mnie wpatrywał. Starałam się tym nie przejmować, jednak kiedy kasza się skończyła, a gołębie gdzieś odfrunęły byłam zmuszona na niego spojrzeć.
- Jestem Laurent, miło mi Cię poznać.
- Madeleine, mi również miło. - odpowiedziałam i przyjrzałam się twarzy mojego towarzysza. Miał długie blond włosy, które były mniej więcej takiej długości jak moje, miał delikatne rysy i był strasznie szczupły.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadza Ci moja obecność, hm? - Laurent potrząsnął głową w wyniku czego jego blond włosy zasłoniły mu niemalże całą twarz.
- Nie, skądże.  - odparłam starając się nie wypaść zbyt sarkastycznie.
Laurent przysunął się bliżej mnie i posłał mi uprzejmy uśmiech spod kurtyny mieniących się włosów.
- Nie jesteś amerykanką, prawda? - spytał po chwili.
- Skąd takie przypuszczenia?
- Nie odpowiada się pytaniem na pytanie. - pouczył mnie i z delikatnym uśmiechem na mnie spojrzał.
- Wybacz. - zaśmiałam się z całej sytuacji i kontynuowałam. - Mój tata był Włochem, jego rodzice również, a mama amerykanką, druga babcia Francuzką, a dziadek Brytyjczykiem, także ciężko to określić. Czy teraz odpowiesz na moje pytanie?
- Masz dziwny akcent, trochę dziwny... i śmieszny. - powiedział i zaśmiał się, zapewne z miny, którą zrobiłam.
- Znamy się pięć minut, a ty już mnie obrażasz? - spytałam udając oburzenie.
- Wcale Cię nie obrażam! Poza tym połączenie Twojego dziecinnego głosu z włoskim akcentem jest bardzo urocze.
- Teraz jeszcze twierdzisz, że mam dziecinny głos? - zaśmiałam się kpiąco. - Ty za to brzmisz jak Robert Plant.
Laurent spojrzał na mnie swoimi błękitnymi oczami i uśmiechnął się.
- To chyba dobrze, nie sądzisz? Podobno wszystkie kobiety wręcz gotują się, gdy go słyszą.
Później przez ponad pół godziny rozmawialiśmy, śmialiśmy się i żartowaliśmy. Atmosfera była wprost cudowna, do czasu... w pewnym momencie Laurent wyjął z cienkiej, zielonkawej kurtki trzy strzykawki napełnione po same brzegi heroiną. Lekko skonsternowana przyjęłam od niego "prezent". Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego jak narkotyki mi szkodą, ale nie potrafiłam sobie ich odmówić, gdy miałam okazję. Heroina to prawdziwa kusicielka...

♥  ♥  ♥

  Siedzieliśmy naprzeciwko siebie przy butelce taniego, wysokoprocentowego wina tuż obok mojego cudownego drzewka i wpatrywaliśmy się w gwiazdy. Dzisiejszy dzień był zdecydowanie jednym z tych najbardziej udanych. Najpierw list od Anthony'ego, a później zawarcie wspaniałej znajomości. Laurent okazał się bardzo uprzejmym i zabawnym człowiekiem. Nie brakowało nam tematów do rozmów, praktycznie cały czas się śmiałam, jednak jeśli chodzi o dobry humor to swoją rolę odegrał w tym także alkohol i wcześniej zażyte narkotyki.
- Wybierasz się na Woodstock? - spytałam.
- Niestety nie, szef nie chciał dać mi urlopu. Domyślam się, że Ty się wybierasz...
- Tak, już nie mogę się doczekać! Chyba nadal nie wierzę w to, że zobaczę Janis na żywo. - powiedziałam i szeroko się uśmiechnęłam.
- Ach, nie dziwię Ci się, Janis to wspaniała artystka. Sam bym wiele oddał, aby ją zobaczyć. - wymamrotał blondyn i nieco posmutniał.
- To może pojedziesz z nami? Szef się chyba nie obrazi, poza tym możesz znaleźć inną pracę - odparłam takim tonem jakby to była najprostsza i najnormalniejsza rzecz na świecie.
- Oj, Maddie. Zazdroszczę Ci tego idyllicznego podejścia do życia. - westchnął.
Później przez chwilę się nie odzywałam. Myślałam o tym co powiedział Laurent.
- A z resztą... nieważne. Opowiesz mi coś o sobie? - zapytał po chwili chłopak. Pokiwałam twierdząco głową i niewinnie się zaśmiałam. - Hm, jak to się stało, że trafiłaś do San Diego?
- Właściwie to wyszło bardzo spontanicznie. W głowie zaświtała mi żaróweczka z napisem "szaleństwo, przygoda, nowe otoczenie", a już tydzień później wraz z przyjaciółką leciałyśmy samolotem do Stanów.
- A co z rodzicami?
- Zaakceptowali to, zawsze wiedzieli, że kiedyś nastanie taki moment. Oczywiście martwili się o to, że nie będę miała za co żyć, ani gdzie mieszkać, ale udało mi się ich uspokoić. A jak było z Tobą?
- Bardzo podobnie, z tym, że ja mieszkałem w Cleveland. - odpowiedział chłopak.
Po tych słowach rozmowa za żadne skarby nie chciała się kleić. Byłam już strasznie śpiąca i utrzymywanie powiek przychodziło mi z wielkim trudem. Postanowiliśmy więc, że pójdziemy spać. Oczywiście nie obok sobie tylko na dwóch odległych końcach polanki. Owinęłam się szczelnie swetrem, który równie dobrze mógłby być kocem i gdy tylko położyłam głowę na miękkiej trawie natychmiast zasnęłam...

♥ ♥ ♥

   Rano obudziły mnie promienie wstającego słońca. Po kilku minutach podniosłam się do pozycji siedzącej w celu ujrzenia Laurenta, ale niestety go nie było. Nieco zawiedziona postanowiłam czym prędzej iść do domu. Chyba nawet zrobiło mi się trochę smutno. Liczyłam na nową znajomość, a tymczasem mój nowy kolega po prostu zwiał. Przez myśl przeszło mi to, że coś mu wypadło i miał zamiar do mnie wrócić, ale ta opcja zniknęła z mojego umysłu z tą samą szybkością z jaką się w nim pojawiła. 

Dręczyły mnie wyrzuty sumienia z powodu Naomi. Martwiłam się o to co działo się w domu pod moją nieobecność. Ostatnimi czasy incydenty takie jak kłótnie o trzeciej w nocy, wyzywanie się od najgorszych było na porządku dziennym.

Gdy wślizgnęłam się do mieszkania moje obawy natychmiast wyparowały. Roześmiana Naomi siedziała na kolanach Stanleya w salonie i nawet nie zauważyła mojej obecności. Na paluszkach przemieściłam się do swojego pokoju i odsunęłam zasłony, aby dostało się do niego trochę słońca. Zastanawiałam się czy ten sojusz pomiędzy nimi będzie długotrwały czy może to tylko cisza przed burzą... 

____________________________

Okej, mam dla Was kilka BARDZO ważnych informacji: 

I Z opowiadania "Zmutowane róże" jednak stworzę dłuuuuugi dodatek, gdyż doszłam do wniosku, że bez sensu jest zaczynanie czegoś nowego. Może dopiero wtedy, gdy skończę to opowiadanie... ;_; 

II Obawiam się iż jest to ostatni rozdział przed moim wyjazdem. W następnym będzie opisany Woodstock (spoiler ;_;), a chciałabym, aby relacje z tych pięknych dni wyszły mi jak najlepiej także nie chcę się spieszyć. 

III BYĆ MOŻE uda mi się cuś dodać ze Stanów, aczkolwiek nie wiem jak to będzie z wolnym czasem i internetem. 

IV Mam pomysł na jakiś mały dodatek, tylko nie mam pojęcia kto ma być w nim głównym bohaterem. xD Także moje propozycję przedstawiłam w ankiecie. ---> 

V Chciałabym z tego miejsca przeprosić Rocky i Kate Stewart, których blogi miałam nadrobić, ale mam teraz strasznie mało wolnego czasu, w zasadzie to tylko wieczory... ;_; 

A to wszystko przez mojego "kochanego" psa, który ma problemy ze zdrowiem i codziennie jesteśmy z rodzicami u weterynarza. ;_;

To chyba tyle. Pozdrawiam serdecznie! :3