Rozdział 7 - Please, don't leave me.

  "Kochać to także umieć się roz­stać. Umieć poz­wo­lić ko­muś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczuciem."

 ~ Vincent van Gogh

- Mam już tego kurwa dosyć! Tak Ci się spieszy do grobu?! - wykrzyczał Joe gwałtownie wstając z krzesła.
- Nie krzycz na mnie, proszę. - wyszeptałam, a z moich oczu popłynęło kilka łez. Rano wylądowałam w szpitalu. Prawie przedawkowałam. Było mi tak strasznie wstyd. Uzależniłam się, stało się to czego tak bardzo się obawiałam. Od kilku tygodni nie potrafiłam obejść się bez zażycia chociażby jednej działki w przeciągu trzech dni.
- Mimo, że tyle razy Cię prosiłem to Ty nie potrafisz przestać. Dragi są ważniejsze ode mnie?!
- Joe... proszę, przestań, doskonale wiesz, że nie.
- Z resztą nieważne, za dwa tygodnie wyjeżdżam do Bostonu więc będziesz sobie ćpać w nieskończoność i nikt Ci nie będzie w tym przeszkadzał. - powiedział Anthony i wyszedł zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć.
W tym samym momencie do sali weszła pani doktor.
- Witam. Dobrze, że się pani obudziła. Jak samopoczucie?
- D-Dobrze. - odpowiedziałam. Wciąż byłam zszokowana tym co przed chwilą powiedział Anthony, w duchu modliłam się o to, aby kobieta opuściła salę i abym mogła zostać sama. 
- To świetnie. Zostaje pani przetransportowana do ośrodka odwykowego. Czy chce pani pojechać do domu po jakieś rzeczy? 
- Co?!Jak to?! Nigdzie nie pojadę! - podniosłam głos i usiadłam na łóżku wpatrując się w kobietę w średnim wieku. 
- Proszę się uspokoić. Rozumiem, że niczego pani nie potrzebuje, zaraz tu przyjdzie sanitariusz i panią odwiezie do ośrodka. - powiedziała kobieta jednym tchem i opuściła pomieszczenie. 
Załamałam twarz w dłoniach i starałam się uspokoić. Zbyt dużo wydarzyło się naraz. To spadło tak niespodziewanie. Joe nie może wyjechać, nie może mnie zostawić. Co ja bez niego zrobię?! 
- Dzień dobry. Możemy iść? - do sali wszedł młody, szczupły chłopak i uśmiechnął się serdecznie. Przytaknęłam ruchem głowy i narzuciłam na siebie leżący na krześle sweter w kwiatki. Zaskakujące, że kazali mi wychodzić ze szpitala w koszuli nocnej. Zastanawiałam się czy Anthony będzie wiedział gdzie jestem... 
- Jasne. - odpowiedziałam po kilku sekundach i wraz z sanitariuszem opuściłam szpital. Skierowaliśmy się do czarnego, skromnego samochodu. Usiadłam na przednim siedzeniu. Przez całą drogę panowała cisza, której w tamtym momencie potrzebowałam. Po ponad czterdziestu minutach drogi zatrzymaliśmy się pod wielkim, białym budynkiem. Jakiś młody, otyły blondyn otworzył mi drzwi i podał mi rękę. Zignorowałam jego gest i ruszyłam za sanitariuszem, który co chwilę na mnie zerkał i delikatnie się uśmiechał.
- Miłego pobytu. - powiedział, gdy weszliśmy do środka. Rzuciłam krótkie "do widzenia" i usiadłam na krześle w poczekalni. Już po chwili podszedł do mnie wysoki, siwy mężczyzna. 
- Pani Campbell, tak? - spytał i podał mi rękę na powitanie. Szybko podniosłam się z krzesła i uścisnęłam jego dłoń. 
- Tak. 
- Zapraszam do mojego gabinetu. 
Przez chwilę poczułam się jakbym była w szkole, a dyrektor wzywałby mnie do siebie na dywanik. Szczelnie otuliłam się swetrem, który nieco przypominał koc i pomaszerowałam za dyrektorem ośrodka. Przeszliśmy przez kilka długich i ładnie urządzonych korytarzy, aż w końcu znaleźliśmy się w pięknym, przestronnym pomieszczeniu. Przy oknach widniały białe, cienkie firanki i szare zasłony. Na samym środku znajdowało się biurko o jasnym odcieniu brązu i czarne, skórzane krzesło, przy drzwiach leżał kremowy dywan, a w obu, tylnych rogach pomieszczenia stały donice z wielkimi, zielonymi kwiatami. Całość prezentowała się bardzo ładnie i futurystycznie. 
Usiadłam na przeciwko mężczyzny i czekałam aż w końcu się odezwie.
-  Zostanie tu pani na trzy tygodnie. Chyba nie muszę wspominać o zakazie spożywania jakichkolwiek używek.... Ma pani prawo do odwiedzin raz w tygodniu. Czy chciałaby pani, abym kogoś powiadomił, że pani tu przebywa? 
- T-tak. Jeśli by pan mógł to Anthony'ego Pereire, mieszka na Mounthoolie Lane 72.
- Nie ma sprawy. To wszystko. Proszę skierować się do pokoju numer 38, drugie piętro, lewy korytarz przy samych drzwiach. - lekarz uśmiechnął się serdecznie. Odwzajemniłam jego gest i wyszłam z pomieszczenia.
Po kilku minutach poszukiwania weszłam do mojego pokoju. Był urządzony bardzo skromnie i niezbyt ładnie, w przeciwieństwie go gabinetu dyrektora. Pod oknem leżało łóżko i malutka szafka nocna z szufladą, a po lewej stronie drzwi sporych rozmiarów szafa. Podeszłam do okna i odsłoniłam zasłony. Do pomieszczenia wpadły promienie słońca. Położyłam się na łóżku z głową zwróconą w stronę drzwi...

następnego dnia... 
   Przebudziłam się, a moje oczy zaczęło napastować świecące słońce. Przewróciłam się na drugi bok, a na poduszce zobaczyłam krótki liścik i moją ulubioną sukienkę.
"Czekam na dole, musimy porozmawiać." 
Lekko się uśmiechnęłam i włożyłam na siebie ubranie po czym zbiegłam na dół do recepcji. Nikogo oprócz recepcjonistki tam nie zastałam. Odwróciłam się w drugą stronę i szybko pomaszerowałam do restauracji, a bynajmniej taki miałam zamiar, bo wylądowałam z nieznanym mi miejscu. Nawet nie zdążyłam rozejrzeć się po tym ośrodku i nie miałam pojęcia gdzie co jest. Gdy obok mnie przechodziła sprzątaczka zapytałam się czy widziała gdzieś długowłosego chłopaka o średnim wzroście. Odpowiedziała, że prawdopodobnie znajduje się na tarasie na zewnątrz. Wskazała mi drogę i od razu poszłam w tamtym kierunku. Joe stał na werandzie oparty o drewniane barierki w ręce trzymał bukiet herbacianych róży. Gdy mnie zobaczył od razu do mnie podszedł. 
- Madeleine, przepraszam, nie powinienem tak na Ciebie naskakiwać w tym szpitalu.  - powiedział i chwycił mnie za dłonie w wyniku czego kwiaty spadły na ziemie. Szybko je podniósł i mi je wręczył. Mocno się do niego przytuliłam. Cóż innego mogłam zrobić? Na Anthony'ego po prostu nie da się gniewać. Tym bardziej, że wszystko co powiedział mi wczorajszego dnia było prawdą. 
- Kocham Cię. - wyszeptałam. 
- Maddie,  ja mówiłem na poważnie z tym Bostonem. - powiedział Joe, gdy usiedliśmy naprzeciwko siebie przy stole.  
- Dlaczego chcesz tam wyjechać? - spytałam, a moje oczy się zeszkliły. 
- Chcemy założyć jakiś normalny zespół z Tomem. W San Diego niczego nie osiągniemy. 
- Zostawisz mnie? - otarłam kilka łez z policzków i cicho zaszlochałam. 
- Madeleine, proszę Cię, nie płacz.... - Joe uklęknął przede mną i położył mi dłonie na kolanach. - Możesz jechać ze mną. - dodał i spojrzał mi głęboko w oczy.
- Mam zostawić wszystko i wyjechać do Bostonu, bo chcesz zrobić karierę?! - podniosłam głos i odwróciłam wzrok, spojrzałam na ludzi, którzy się nam przyglądali, jednak wtedy kompletnie mnie oni nie obchodzili.
- W takim razie będziemy musieli się... rozstać. - ostatnie słowo powiedział po chwili wahania. 
- Słucham?! Chcesz od tak przekreślić te dwa lata?! Nie możesz wyjechać, Joe... - wyszeptałam i rozpłakałam się na dobre. Anthony wstał i mocno mnie przytulił. Zaczęłam głośno szlochać wtulając się w jego klatkę piersiową. 
- Dlaczego nie chcesz pojechać ze mną? - zapytał po jakimś czasie nadal przede mną klęcząc.
- A ty dlaczego mnie zostawiasz? - nie odpowiedział. Przez chwilę wpatrywaliśmy się w swoje oczy, aż przeszkodziła nam jakaś kobieta.
- Pani Ashley Cortez i Madeleine Campbell, zapraszam na spotkanie grupowe za dziesięć minut w sali osiemdziesiąt siedem. - powiedziała i wróciła z powrotem do środka. 
- Widzimy się ostatni raz. Nie chcę tego przedłużać. Maddie, pamiętaj, że zawsze będę cię kochać. - po policzku Joe'go popłynęła łza, która skapnęła na moją odkrytą nogę. Nie wierzyłam, że to się dzieje. Dlaczego wszystko wydarzyło się tak nagle? Dlaczego on mi nie powiedział wcześniej? 
- Wrócisz kiedyś? - zapytałam.
- Wrócę, obiecuję, będę Cię odwiedzał, najczęściej jak to możliwe. 
Wstałam z krzesła i najmocniej jak potrafiłam przytuliłam się do Joe. Nie potrafiłam się uspokoić, płakałam jak bóbr. Słone łzy niemiłosiernie moczyły szarą koszulę, w którą był przyodziany brunet. 
- Kocham Cię. - wyszeptał wprost do mojego ucha i odszedł. Tak po prostu, zniknął. Zostałam sama na środku werandy, zapłakana, przykuwająca spojrzenia wszystkich zebranych osób, nie wiedząca co takiego przygotowała dla mnie przyszłość...