Rozdział 12 - Again.

   "Przy­jaciele są jak ciche anioły, które pod­noszą nas, gdy nasze skrzydła za­pom­niały jak latać."

  Rano obudziły mnie promienie słońca, które wpadły do pokoju, bo jak zwykle zapomniałam o zasunięciu zasłonek. Przeklęłam w duchu własną głupotę, bo akurat tamtego dnia chciałam się porządnie wyspać. Miałam pewne plany...
Ociężałym ruchem podniosłam się z łóżka i od razu poszłam do łazienki. Naomi i Stanley byli już w pracy więc nie musiałam się spieszyć. Wskoczyłam pod prysznic i umyłam włosy, a następnie całe ciało. Opatuliłam się grubym, niebieskim ręcznikiem, a drugi zawiązałam na mokrych włosach i poszłam do swojej sypialni w celu znalezienia przyzwoitych ubrań. Wybór padł na jeansowe ogrodniczki i białą bluzkę z krótkim rękawem. Zrzuciłam ręcznik na podłogę i włożyłam na siebie bieliznę i ubrania.
Uklęknęłam przed łóżkiem i wyciągnęłam spod niego wielki blog techniczny o zawartości dokładnie dziesięciu moich obrazków, które miałam zamiar dzisiaj sprzedać. Jeden był jeszcze nieskończony - przedstawiał Anhony'ego. Otworzyłam szufladę, wyciągnęłam z niej ołówki o różnej grubości i zaczęłam poprawiać włosy i oczy. Skończyłam po niecałej godzinie i mogłam wyruszyć do parku. Związałam włosy w koka, aby nie rzucało się w oczy to, że są jeszcze dosyć mokre i wzięłam w dłoń blok. Zamknęłam dom i schowałam klucz do kieszeni po czym ruszyłam szybkim krokiem do najczęściej odwiedzanego parku w San Diego. Pech chciał, że był on na drugim końcu miasta więc musiałam skorzystać z autobusu. Nienawidziłam nim podróżować...
Niecałe pół godziny później byłam już na miejscu. Rozłożyłam moje "dzieła" na trawie i cierpliwie czekałam aż znajdzie się ktoś komu te bohomazy przypadną do gustu. Osobiście nie byłam zadowolona z moich szkiców, zawsze czegoś mi w nich brakowało, ale nie wiedziałam co takiego.
- Witam. Za ile pani go sprzeda? - spytała pewna kobieta o niezwykle odpychającej urodzie wskazując ręką na rysunek Anthony'ego.
- A ile pani proponuje?
- Pięćdziesiąt dolców, więcej nie. - powiedziała wyjątkowo szorstkim tonem. Byłam pozytywnie zaskoczona tym, że zaoferowała tak pokaźną sumę. Szybko pokiwałam twierdząco głową i wręczyłam obrazek w ręce kobiety.
- Jeśli mogę spytać to kto był modelem? - spytała podając mi banknot.
- Nie wiem. - odwróciłam się w drugą stronę i czekałam aż kobieta sobie pójdzie.
- W takim razie do widzenia. - mruknęła i odeszła. Odetchnęłam z ulgą, bo nie miałam ochoty na konwersacje z obcymi ludźmi i dalej oczekiwałam na "klientów"

♥ ♥ ♥

    Po dwóch godzinach prawie wszystkie moje prace zostały sprzedane z dosyć sporym zyskiem. Ucieszyłam się, bo nie spodziewałam się tak dużego zainteresowania. Popędziłam na miasto i zakupiłam dwie butelki taniego wina i papierosy, po czym powędrowałam na plażę. Bardzo dawno na niej nie byłam, zapomniałam o tym jaka jest piękna, dziękowałam Bogu, że nie mieszkam w państwie, które nie ma dostępu do morza. To byłaby dla mnie istna katastrofa.
Rozsiadłam się wygodnie na piasku i otworzyłam zębami pierwszą butelkę wina. Słońce powoli zaczęło się chować przez co temperatura znacznie zmalała, a na wodzie zaczęły formować się maleńkie fale, które moczyły moje stopy. Postanowiłam zadbać o standard mojej dzisiejszej noclegowni i usypałam z piasku małą górkę, o którą oparłam obolałe plecy.
- Jak dziecko... - usłyszałam za sobą, odwróciłam się i zauważyłam Naomi próbującą stłumić śmiech.
- Co ty tu robisz? - spytałam miłym tonem.
- Nic... przyszłam się przejść, nie sądziłam, że Cię tu spotkam. - westchnęła i usiadła obok mnie odpalając papierosa.
- Jaki ten świat jest mały. - rzuciłam i upiłam kolejny łyk wina. - Pokłóciłaś się ze Stanleyem, prawda? - zapytałam, a moja przyjaciółka skinęła głową. - Co się z Wami dzieje, Naomi?
- Nie mam pojęcia, chyba przestajemy się dogadywać. Poza tym on nie ma dla mnie czasu...
- Bo pracuje. Musicie jakoś zagospodarować sobie czas, a nie... w każdej wolnej chwili się kłócicie. Jesteście świetną parą, nie pozwól na to, żeby wszystko się skończyło.
- Maddie... to nie jest takie łatwe, ja już na prawdę mam dosyć jego wiecznego czepiania się o wszystko, jego ignorancji, chamstwa. - Naomi podkuliła nogi pod samą brodę i okryła się bluzą.
- Może po prostu coś się stało? Porozmawiaj z nim o tym. Być może ma jakiś problem.
- Czy ja wiem... jak będzie chciał to sam powie. - na tych słowach zakończyłyśmy temat związku mojej przyjaciółki i rozmawiałyśmy o muzyce i o mojej działalności w domu dziecka. Zasnęłyśmy na piasku otulone powiewem morskiej bryzy.

Następnego dnia Naomi już nie było. Domyśliłam się, że zapewne musiała iść do pracy. Szybko podniosłam się z sypkiego piachu i szybkim krokiem pomaszerowałam do centrum miasta. Słońce powoli wychylało się zza wysokich budynków, a ja przyspieszyłam kroku czując to jak bardzo wzrosła moja potrzeba zażycia narkotyków. Skręciłam w jedną z dobrze mi znanych uliczek, na których zawsze urzędowali dilerzy w towarzystwie pań do towarzystwa.
- To co zawsze, Madeleine? - mężczyzna po trzydziestce pocałował mnie w dłoń i wyczekująco spojrzał w moje oczy. Nieco się speszyłam i pokiwałam twierdząco głową. Chris podał mi dwie strzykawki napełnione brązowym płynem i przyjął ode mnie trzydzieści dolarów, po czym odszedł bez słowa.
Schowałam mój nabytek do torby i ruszyłam do domu. Po drodze spotkałam kilka znajomych osób, z którymi przywitałam się tylko krótkim "cześć" i bez większych przygód dotarłam pod kamieniczkę, w której aktualnie pomieszkiwałam. Drzwi były otwarte, domyśliłam się, że zapewne Stanley jest w domu, bo Naomi miała zostać w restauracji aż do wieczora.
Po cichutku wślizgnęłam się do łazienki, tak aby nie zwrócić na siebie uwagi chłopaka i czym prędzej wyjęłam napełnioną strzykawkę.
- Maddie, to ty? - zapytał blondyn stając pod drzwiami. Nie chcąc marnować czasu szybko zdjęłam kawałek szmatki wiszącej nad umywalką i przewiązałam go dookoła ręki. Kompletnie zapomniałam o Stanleyu i o tym, że wypadałoby mu odpowiedzieć. Moje myśli zajmowały tylko najgorsze obrazy z mojego życia; kłótnie z Joe'm, jego wyjazd, śmierć Erin. Z nerwów zaczęły trząść mi się dłonie i wolałam chwilę poczekać. W moim wnętrzu rozpoczęło się istne szaleństwo, każdy kawałek mojego ciała błagał o kilka kropel heroiny, a ja nie potrafiłam nawet jej wstrzyknąć. Z nerwów się rozpłakałam, a moje ciało powoli osunęło się po ścianie.
- Madeleine! - Stanley niespodziewanie zjawił się w łazience i szybko do mnie podbiegł. Wyrwał mi z dłoni strzykawkę i wyrzucił ją do kosza.
- Stanley! - zawołałam, ale było już za późno.
- Niedawno wyszłaś z odwyku, dasz sobie radę bez tego. - powiedział i mocno mnie przytulił. Właśnie tego potrzebowałam, silnego, męskiego uścisku.
Z jednej strony byłam wdzięczna chłopakowi za to, że starał się jakoś mnie wesprzeć, a z drugiej miałam ochotę go zabić, bo czułam się fatalnie. Samopoczucie poprawiła mi jedynie świadomość tego, że być może jeszcze dla kogoś coś znaczę i w razie czegoś mam u kogo szukać wsparcia.
- To jak? Idziemy na kebaba? - zapytał chłopak z uśmiechem, a ja pokiwałam twierdząco głową starając się odpędzić od siebie wszystkie okropne myśli.

____________________________________

Króciutki rozdział. Tak zwany "zapychacz" przed tym co zdarzy się w następnym. 

Zapraszam do odwiedzenia nowej zakładki. :)